μεταφράσει δεκάδες θεατρικά έργα. Παράλληλα, είχε σημαντική πορεία στη δημοσιογραφία, μεταξύ άλλων ως κριτικός θεάτρου και πολιτικός αρθρογράφος.
Το πρώτο θεατρικό έργο που μετέφρασε ο Πλωρίτης ήταν το «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλλο. Ακολούθησε μια σειρά ολόκληρη μεταφράσεων, που μέχρι το 1975 ξεπερνούν τα 100 έργα, που τα περισσότερά τους έγιναν επιτυχίες από τις σκηνές των μεγαλύτερων θιάσων, με τους σπουδαιότερους πρωταγωνιστές που διαθέτει το θέατρό μας.
Από το 1945 και για είκοσι ολόκληρα χρόνια ο Πλωρίτης έγραφε υπεύθυνη κριτική θεάτρου και κινηματογράφου στην εφημερίδα «Ελευθερία». Είν' ενδεικτικό του ήθους του Πλωρίτη το γεγονός ότι απ' τη στιγμή που η «Ελευθερία» άλλαξε πολιτική γραμμή, και από επίσημο όργανο του Δημοκρατικού Κέντρου, πέρασε στην υποστήριξη των λεγομένων «αποστατών» το 1965, ο Πλωρίτης εγκατέλειψε τη στήλη του αυτή, που την υπηρέτησε με τόση συνέπεια τόσα χρόνια.
Σαν σκηνοθέτης ο Μάριος Πλωρίτης εμφανίσθηκε με την ίδια επιτυχία το 1952, διδάσκοντας για τη σκηνή του θιάσου Λαμπέτη - Παπά - Χορν, το έργο «Βαθιά, γαλάζια θάλασσα». Από τότε σκηνοθέτησε για λογαριασμό διαφόρων θιάσων πάνω από 30 έργα..
Ο Πλωρίτης ήταν ακόμη για μεγάλο διάστημα καθηγητής δραματολογίας και Ιστορίας Θεάτρου στη δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν, και υπήρξε διευθυντής συντάξεως της ετήσιας έκδοσης του θεατρικού επιχειρηματία Θ. Κρίτα, «Θέατρο».
Yπήρξε ακόμη διευθυντής της εφημερίδας «Νίκη», πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου, και μέλος πολλών λογοτεχνικών σωματείων. Αλλά η πολύπλευρη αυτή δραστηριότητά του εκτείνεται και στον συγγραφικό τομέα.
Εκτός από τις πλήθος επιφυλλίδες που έχει δημοσιεύσει μέχρι τώρα σε μεγάλες εφημερίδες της Αθήνας (από το 1974 συνεργάζεται τακτικά με την εφημερίδα «Βήμα»), ο Μάριος Πλωρίτης έχει εκδώσει και τα ακόλουθα βιβλία: «Πρόσωπα του νεώτερου δράματος» (1965) που είναι μια σειρά κριτικών άρθρων για τον Στρίντμπεργκ, τον Τσέχωφ, τον Πιραντέλλο, τον Μπρεχτ, τον Ιονέσκο, τον Ζαρρύ, τον Ντύρενματ, κι άλλους.
Στα 1966 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα λοφία και οι παγίδες», ενώ το 1967, παραμονές της δικτατορίας, εκδόθηκε το βιβλίο του «Τα Προσωπεία - Ιουλιανά και άλλα». Και τα δυο αυτά βιβλία που αποτελούνται από μια σειρά κοινωνικο - πολιτικών δοκιμίων αναφέρονται στην προετοιμασία της ανωμαλίας στην πολιτική ζωή του τόπου, που αποτελεί η κάθε δικτατορία, κι όπως ήταν φυσικό, οι φωτοσβέστες της στρατιωτικής χούντας, απαγόρευσαν αμέσως την κυκλοφορία τους.
Ο Μάριος Πλωρίτης, για ένα διάστημα αρκετών χρόνων ύστερ' από την 21 Απριλίου 1967, αυτοεξορίσθηκε στο εξωτερικό, όπου ανάπτυξε έντονη δραστηριότητα κατά του στυγνού δικτατορικού καθεστώτος που βίαια επιβλήθηκε στη χώρα του. Από το 1974, όμως, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συνεχίζει τη δημιουργική του προσφορά στον κόσμο του Θεάτρου και σαν κριτικός της δημόσιας ζωής στην Ελλάδα, γενικότερα.
Το 2000 ο Μάριος Πλωρίτης αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2006 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών.
