Η Βούλα Παπαϊωάννου ξεκίνησε να ασχολείται με την φωτογραφία στη δεκαετία του '30 . Ασχολήθηκε με λήψεις τοπίου, μνημείων και αρχαιολογικών εκθεμάτων. Με την κήρυξη του πολέμου του '40 και ιδιαίτερα τα δεινά του άμαχου πληθυσμού της Αθήνας ενεργοποίησαν την κοινωνική συνείδηση της φωτογράφου. Κατάλαβε ότι ο φακός της έχει τη δύναμη να προκαλέσει συνειδήσεις έγινε μάρτυρας στον αποχαιρετισμό των στρατευμένων, στις ετοιμασίες της πόλης για την αντιμετώπιση των εκτάκτων αναγκών και στη φροντίδα των πρώτων τραυματιών. Όταν η πείνα έπληξε την πρωτεύουσα κατήγγειλε τη φρίκη του πολέμου με τις συγκλονιστικές φωτογραφίες τις (μορφές των αποσκελετωμένων παιδιών).Μετά την Απελευθέρωση ως υπεύθυνη του φωτογραφικού τμήματος της (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) περιηγήθηκε την ελληνική ύπαιθρο και κατέγραψε τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της. Κατάφερε και συνέλαβε με το φακό της προσωπικές ιστορίες και φυσιογνωμίες απλών ανθρώπων. Στη δεκαετία του '50 φωτογράφισε και πάλι το ελληνικό τοπίο και τους κατοίκους του. Ο αγώνας των συμπατριωτών της για επιβίωση όπως αποτυπώθηκε από το φακό της με σεβασμό, καθαρή ματιά και διακριτική συμμετοχή, αποκτά παγκοσμιότητα και αντανακλά τη πίστη στη δύναμη του απλού ανθρώπου και στην αξία της ζωής.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

http://www.benaki.gr